Name: You in my dream
Paring: JonDami
PG: 15+
Inspiration From: Inception (แนะนำให้ดู สมัยลุงลีโอยังท้วมๆน่าฟัด)
Ps. ฟิคนี้คล้ายๆเป็น AU นะคะ เอาไงดี มันก็ไม่ซะทีเดียวเออ ช่างมันเหอะ อ่านก็รู้เอง55555555 อัพอายุเด็กๆหน่อยนะ เพื่อความอ่านแล้วไม่ขัด โจนาธาน 16 ส่วนเดเมี่ยน 19 ค่า
…………………………………………………………..
โจนาธานกำลังมีความสุข..
สัมผัสแผ่วเบาที่กำลังลูบอยู่บนกลุ่มก้อนผมสีดำสนิทของเขาทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม..
ความอ่อนโยนที่ส่งผ่านไออุ่นจากฝ่ามือของคนรักวิ่งเข้ามาสัมผัสเข้าที่หัวใจแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ..
เสียงนุ่มทุ้มดังคลอเบาๆเป็นทำนองเพลงที่เขาชื่นชอบ..
เด็กหนุ่มหลับตาพริ้ม ดวงหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอิ่มเอม
เดเมี่ยนกำลังลูบผมเขา..
เดเมี่ยนกำลังร้องเพลงให้เขาฟัง..
มันไม่ใช่เรื่องปกติเลยที่อีกฝ่ายจะตามใจเขา..
แต่ถึงกระนั้น โจนาธานก็ยอมรับความผิดปกตินี้อย่างเต็มใจ..
“เดเมี่ยน..”
เขาขยับริมฝีปาก เรียกชื่อคนที่ตนเองยืมตักหนุนต่างหมอนเสียงแผ่ว เสียงร้องของอีกฝ่ายหยุดชะงักเมื่อเขาเอื้อมมือไปสัมผัสที่ใบหน้านั้นแผ่วเบา
ดวงตาสีฟ้าของโจนาธานมองลึกเข้าไปในลูกแก้วสีเขียวสด..
ภายในนั้น.. เขามองเห็นความรัก ความอ่อนโยน ที่ถูกปกปิดด้วยความแข็งกร้าวและดื้อรั้น
เขามองไปที่คิ้วทั้งสองข้างที่มักจะขมวดเข้าด้วยกัน มองไปที่สันจมูกโด่งกับริมฝีปากที่รับเข้ากันอย่างดี..
โจนาธานหลับตาลง..
เขาจดจำได้ทุกรายละเอียดของอีกฝ่าย..
จดจำแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าเมื่อยามย่างกรายเข้ามาใกล้…
จดจำแม้กระทั่งสัดส่วนของร่างกายที่เขาชอบตะครองกอด..
จดจำแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายชอบใส่..
จดจำแม้กระทั่งสีหน้า อากัปกิริยาท่าทาง ที่เขามองได้เท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ..
เขาจดจำเดเมี่ยนได้ทุกอย่าง..
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นนั่ง หันไปประชันหน้ากับอีกฝ่าย ทั้งสองต่างจดจ้องกันไม่วางตา..
นิ้วโป้งของโจนาธานไล้อยู่บนริมฝีปากของเดเมี่ยนแผ่วเบาๆ เขาสัมผัสมันเหมือนดั่งของล้ำค่า
“TT” เดเมี่ยนส่งเสียงเหมือนต้องการบอกเขาให้รับรู้ว่ากำลังไม่พอใจบางอย่าง “จะทำอะไรก็รีบๆสิ”
เด็กหนุ่มครึ่งมนุษย์หัวเราะ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของคนตรงหน้า..
สัมผัมนุ่มหยุ่นแผ่วเบาทำให้เขารู้สึกดี ความเครียดและปัญหาทั้งหมดที่พบเจอตลอดวันเหมือนถูกลบเพียงจูบเดียวจากเดเมี่ยน..
มันไม่ใช่จูบที่รุกเร้า ไม่ใช่จูบที่รุนแรง เป็นเพียงแค่การแตะริมฝีปาก แลกสัมผัสของกันและกัน..
และบอกว่าต่างฝ่ายต่างโหยกันถึงเพียงไหน..
โจนาธานจูบจมูกรั้นของอีกฝ่าย ไล่ไปยังเปลือกตาที่ปิดลงจนถึงปลายคิ้ว.. ริมฝีปากเขาไล้ลงมาถึงพวงแก้มนุ่มก่อนจะกดปลายจมูกของตนเองลงไป..
เขาโหยหา..
เขาคิดถึง..
เขาต้องการ..
เขาต้องการเดเมี่ยน..
อีกฝ่ายปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง หลับตาลงรับสัมผัสที่เขามอบให้.. ไม่มีท่าทีรังเกียจหรือผลักไส
โจนาธานรู้ว่าเดเมี่ยนก็คิดถึง โหยหา และต้องการเขาเช่นกัน..
เด็กหนุ่มผละปลายจมูกออกมาจากพวงแก้มนั่น ปัดป่ายริมฝีปากบางเบาอ้อยอิ่งเหมือนไม่อยากละจากไปไหน หน้าผากของพวกเขาชนกัน โจนาธานกุมมือเดเมี่ยนไว้ก่อนจะลูบมันเบาๆ..
สัมผัสจากมือที่กอบกุมกันเหมือนไฟฟ้าสถิต วิ่งเข้าสู่กลางลำตัวก่อนจะพุ่งเข้าไปยังหัวใจของเขา มันกระตุ้นให้หัวใจของเขาเต้นระรัว..
โจนาธานหลับตาลงจดจำสัมผัสทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้น..
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ..
ต่างฝ่ายไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่ยังคงอยู่..
ก่อนที่โจนาธานจะเป็นคนเริ่มต้นบทสนทนา..
“ฉันไม่อยากไป..”
“นายต้องไป” เดเมี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น โจนาธานกุมมือของคนรักแน่นยิ่งกว่าเดิมเหมือนกับว่า.. เพียงแค่เขาปล่อยมือคู่นี้ไป.. เดเมี่ยนจะหายไปต่อหน้าต่อตา..
..ซึ่งมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว
“ฉันอยากอยู่กับนาย.. นานกว่านี้.. มันไม่พอ”
“วันนี้เราอยู่ด้วยกันมานานพอแล้ว”
“ไม่- มันไม่พอหรอก”
เขาเหลือบตามองขึ้น สบสายตากับคนตรงหน้า สื่อความรู้สึกในจิตใจผ่านดวงตาเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายรับรู้
“เดเมี่ยน มันไม่เคยพอ..”
“แต่นายต้องกลับไป นายอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้.. ยังไงสุดท้ายนายก็ต้องไป”
“นายสัญญาว่าจะอยู่กับฉัน.. นายสัญญาว่าเราจะแก่ไปด้วยกัน..นายสัญญาแล้วนี่..”
เดเมี่ยนหลับตาลง ใบหน้าฉายแววลำบากใจ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น
“ฉันขอโทษ”
“ตลกเถอะ” โจนาธานเค้นเสียงหัวเราะออกมา “นายกำลังขอโทษฉัน พระเจ้าครับ
เดเมี่ยน เวย์น กำลังขอโทษผมอยู่”
ปกติจะต้องมีการลงไม้ลงมือบ้างเล็กน้อย แต่คนโดนล้อกลับไม่ได้ทำอะไรนอกจากถอนหายใจออกมา
“นายดูฝืน ฉันไม่ชอบเสียงหัวเราะของนายแบบนี้”
และโจนาธานก็เงียบไปหลังจากประโยคนั้นจบ..
เด็กหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ “ฉันก็ไม่ชอบ.. มันเป็นแบบนี้เพราะนาย เดเมี่ยน”
“ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
“ไม่มีใครอยาก.. ฉัน คุณพ่อ แบทแมน..พ่อของนาย พี่ชายของนาย ทุกคนในลีค ในกลุ่มทีนส์ไททันใหม่ของนาย ทุกคนที่นายรู้จัก ทุกคนที่รู้จักนาย ทุกคนไม่ชอบมัน..”
“โจนาธาน..”
“มันดูงี่เง่า ดูเห็นแก่ตัว แต่ว่า.. ถ้าฉันอยู่ที่นี่ตลอดไปกับนายคงจะดี..”
“สุดท้ายฉันก็จะฆ่านาย.. ฉันไม่ยอมหรอก ฉันจะฆ่านายแล้วส่งนายกลับไป..”
“นายทำลงหรอ..?”
“ฉันจะทุกทุกวิถีทางให้นายอยู่ที่นั่น จอน.. ทุกคนรอนาย ทุกคนต้องการนาย”
“แต่ทุกคนก็ต้องการนายเหมือนกัน”
เขาจูบริมฝีปากเดเมี่ยนอีกครั้ง ขยับริมฝีปากพูดเสียงเบาทั้งๆที่มันยังอยู่แนบชิดกัน สัมผัสบางเบาชวนจั๊กจี้เกิดบนริมฝีปากของทั้งคู่ แต่ไม่มีใครใส่ใจมันแม้แต่น้อย..
“ฉันก็ต้องการนาย..”
“ฉันกลับไปไม่ได้.. นายรู้ดี.. ฉันมีตัวตนได้แค่ที่นี่ ในฝันของนาย”
ประโยคนั้นบาดลึกเข้าไปในจิตใจของโจนาธาน มันกรีดเป็นรอยแผลยาว ความเจ็บแปล๊บแล่นเข้าสู่ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้าย บีบรัดมันแน่นจนทรมาณไปหมด..
นั่นคือความจริง..
โจนาธานหลับตาลง..
เดเมี่ยน.. มีตัวตนได้แค่ในฝันของเขาเท่านั้น..
“ได้เวลาที่นายต้องตื่นแล้ว..”
“ฉันไม่อยากไป..”
เขามองดูอีกฝ่ายลุกขึ้นยืน เดเมี่ยนก็มองเขา พวกเขามองกันและกัน..
โจนาธานมองมือของคนรักที่ปล่อยมือเขาไป เด็กหนุ่มอยากคว้ามันไว้แต่เดเมี่ยนกลับถอยหนี..
ภาพของร่างนั้นค่อยๆห่างไกลเรื่อยๆเหมือนกับรูปที่ถูกซูมออก โจนาธานมองเห็นรอยยิ้มของเดเมี่ยน..
และเขายังเห็นปะกรายความเศร้าในดวงตาคู่นั้น..
“แล้วเจอกัน..”
ร่างในความฝันขยับริมฝีปากเป็นคำบอกลาแผ่วเบา..
แต่ถึงอย่างนั้น..
เขายังคงได้ยินมันชัดเจน..
….
แสงแดดสาดส่องผ่านทางหน้าต่างห้องนอน ฉายไปยังร่างที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง
เขายกมือขึ้นมากุมอกของตัวเองแน่น ขยำสาบเสื้อจนมันยับยู่ยี่ ความทรมาณเกิดขึ้นตรงกลางหัวใจ เสียงสะอื้นไห้ดังไปทั่วห้องนอน..
ทรมาณ..
โจนาธานรับรู้เพียงเท่านั้น.. เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น พยายามเรียกชื่อของคนรัก..
“เดเมี่ยน..”
เรียกซ้ำไปซ้ำมา..
เผื่อว่าอีกฝ่ายจะยังคงได้ยิน..
เผื่อว่าอีกฝ่ายจะเปิดหน้าต่างของเขาออก โหนตัวลงมาจากต้นไม้พร้อมรอยยิ้มหยัน พูดเหน็บแหนมว่าร้องไห้อย่างกับเด็ก
แต่มันจะไม่มีอีกแล้ว..
เดเมี่ยน เวย์น.. โรบิ้นคนนั้น..
ตายไปแล้ว..
สิ่งที่อยู่ในฝันของโจนาธานเป็นเพียงภาพสะท้อนของจิตใต้สำนึก เดเมี่ยนเป็นสิ่งที่เขาสะท้อนมาจากความต้องการของตนเอง..
เป็นเหมือนภาพสะท้อนในเงากระจกของร่างที่นอนอยู่ในโลงศพหลังคฤหาสน์เวย์น..
เขาจะเจอเดเมี่ยนได้เพียงในความฝันเท่านั้น..
เสียงสะอื้นยังคงดังต่อเนื่อง..
ความเจ็บปวดทรมาณภายในหัวใจยังไม่จางหาย..
ความเจ็บเกิดขึ้นอยู่ในจิตใต้สำนึก.. เมื่อคุณฝันคุณจะเจ็บและทรมาณ แต่เมื่อคุณตื่น.. ความรู้สึกนั้นก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดมาก่อน..
เหมือนกับการตายในความฝัน.. เมื่อคุณตาย มันก็แค่การตื่นขึ้นมาพบกับโลกความเป็นจริงเท่านั้น..
แต่ว่า..
มือของเขาทั้งสองขยำเสื้อแน่น ไม่สนใจเสียงขาดกันของใยผ้า ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาสนใจแค่ความเจ็บปวดที่ไม่จางหายไปเสียที
ทำไมความเจ็บปวดครั้งนี้.. มันไม่จางหายกัน..
แต่โจนาธานคิดว่าตัวเองรู้..
ความเจ็บปวดนี้จะยังคงไม่หายหากเขายังคงลืมคนๆนั้นไม่ได้เสียที..
เดเมี่ยน เวย์น..
บุคคลที่ไม่มีตัวตนในความเป็นจริงอีกต่อไป..
END
……………………………………..
ดูเรื่อง inception แล้วแบบ โอ้ยแก ถ้าฉันเจอแบบพระเอกคงตายห่าแน่นอน แล้วสิ่งที่พระเอกเจอก็คือสิ่งเดียวกันกับที่นังจอนเจอจ้า คือบับว่า เมียตายจ้า แล้วพระเอกก็สร้างภาพสะท้อนเมียมันในจิตใต้สำนึกขึ้นมาในความฝันจ้า เมียตายเพราะแยกแยะความจริงกับฝันไม่ออก เจ็บตรงที่พระเอกเห็นเมียโดดตึกตายต่อหน้าเพราะคิดว่าการตายในครั้งนี้จะพานางกลับสู่โลกความเป็นจริง ทั้งๆที่นางอยู่โลกความเป็นจริง อื้อหือแบบ สงสารโคตร โอ้ยนี่เวิ่นไรอย่างยาว เอาสั้นๆว่า ไปดูเถอะนะคนดี แม่งดีงาม ลุงลีโอตุ้ยนุ้ยน่าฟัด คือไม่ได้ตุ้ยนุ้ยแบบพลุ้ยๆอ่ะ ตุ้ยนุ้ยแบบ เออ ช่างเหอะ เขายังหล่อ ไปดูค่ะ สาบานว่าไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใด ฟิคเรื่องนี้คือแต่งด้วยความบ้าคลั่งมาก แต่งจบภายในชม.ครึ่งคิดดูแก5555555555555555 แต่งแล้วแม่งรัดใจตัวเองค่อด ปกติเป็นคนแต่งดราม่าแล้วไม่สะท้านนะแต่พอแบบมโนว่ตัวเองเป็นนังจอนแล้ว แกนยรำนกาำไนก่รไนำ่นไำยร่ก้ย กราบขอโทษทุกคนที่หลงเข้ามาเพราะคิดว่าเป็นฟิคตะมุตะมิด้วย ชื่อแม่งอย่างกับเก็บนายไปฝันถึง ยาวระ แค่นี้แหละ บรัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น