Name: Dote
Paring: Jondami
PG: 15+
Warning *ฟิคเรื่องนี้มีการปรับอายุของตัวละครให้เพิ่มขึ้นมานะคะ เรารู้สึกบาปมากถ้าแต่งเด็กอายุสิบขวบกับสิบสามขวบแบบนี้ แงๆๆๆ555555555555 โดยที่เมี่ยนจะอายุ 19 ส่วนน้องจอนจะ 16 ค่ะ *
…………………………………………
หัวใจเต้นดังกระหน่ำเหมือนกลองหนังถูกตีรัวในสนามรบ เลือดในร่างกายถูกสูบฉีดตามชีพจร
เด็กหนุ่มหอบหายใจหนักหน่วงจนแผ่นอกใต้สาบเสื้อหนาขยับเป็นจังหวะระรัว
แต่ดวงหน้านั้นกลับไม่ปราศจากรอยยิ้ม
รอยยิ้มของซาตาน..
เสียงกรีดร้องของศัตรูดังเข้าโสตประสาทเขา
เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นจากบาดแผล
รอยยิ้มเหยียดกว้างขึ้นทุกครั้งเมื่อหมัดหลุนๆซัดเข้าที่ใบหน้าฝั่งตรงข้าม
ร่างโปร่งเคลื่อนไหวเหมือนผืนผ้าโดนลมพัด
มือทั้งสองข้างที่ตวัดฟาดฟันอาวุธป้องกันภัยและโจมตี
ผ้าคลุมสีดำสะบัดไหวเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนตัวขับให้คนตรงหน้าเหมือนกำลังเริงระบำด้วยความดุดัน
เสียงของคมดาบที่กระทบกัน เสียงของความเจ็บปวด เสียงของหมัด เสียงเหล่านี้เหมือนดนตรีที่กำลังบรรเลงให้แก่อีกฝ่าย
โจนาธานไม่อาจละสายตาได้
ดวงตาสีฟ้ากระจ่างใสจดจ่ออยู่ที่เจ้าของรอยยิ้มปีศาจที่เหยียดยิ้มขึ้น
เด็กหนุ่มหลงใหล..
หลงใหลในรอยยิ้มร้ายกาจนั้น..
….
เสียงเฉอะแฉะดังขึ้น ต้นตอคือริมฝีปากคู่หนึ่งที่ไม่มีวี่แววแยกออกจากกัน
เขาอุ้มร่างในชุดโรบินขึ้นอย่างง่ายดาย หน้ากากสีเขียวที่ถูกนำมาปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเดเมี่ยน เวยน์ ถูกถอดทิ้งไว้อย่างไม่ใยดีตรงไหนซักแห่งในห้องนอนที่คฤหาสน์หลังโตในเมืองก็อตแธม
เดเมี่ยนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอเขา ขยำกลุ่มก้อนผมสีดำสนิทระบายความรู้สึกที่เหมือนมีผีเสื้อนับสิบกำลังกระพือปีกภายในท้องของตนเอง
โจนาธานขบเม้มริมฝีปากล่างอีกฝ่าย ดูดดึงจนมันเห่อแดง เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังประสานกัน มือทั้งสองข้างของเขากอบกุมบั้นท้ายอีกฝ่ายไว้ก่อนจะขยำมันอย่างหมั่นเขี้ยวผ่านสาบเสื้อจนคนโดนกระทำอุกอาจส่งเสียงร้องในลำคอออกมา
เด็กหนุ่มชาวคริปโตเนียนวางคนในอ้อมกอดลงกับเตียงในขณะที่ริมฝีปากพวกเขายังคงทำหน้าที่อย่างดีเหมือนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมใคร ลิ้นร้อนแทรกเขามาละเลียดความหวานซาบซ่านภายในโพรงปาก
เดเมี่ยนส่งเสียงประท้วงในลำคอออกมา มือเรียวเปลือยเปล่าประทับลงบนอักษรตัว s บนเสื้อแจ็คเก็ตก่อนจะออกแรงผลักเบาๆ
โจนาธานผละริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งดั่งละเลียดชิมขนมหวานจานโปรด กดปลายจมูกและริมฝีปากลงบนแก้มหยุ่น เขาสูดลมหายใจเข้าจนได้กลิ่นกายของอีกฝ่าย
ผืนอกใต้เสื้อโรบิ้นที่หลุดลุ่ยกระเพื่อมขึ้นลงตามอัตราการหายใจ
“จ จอน..”
เจ้าของชื่อหลับตาพริ้ม สอดมือเข้าไปภายในสาบเสื้อของร่างข้างใต้ ขบเม้มริมฝีปากตรีตราประทับบนต้นคอสีน้ำผึ้งอ่อน
และเสียงพร่ำเรียกชื่อของเขาก็ดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกับความรู้สึกที่ประทุอยู่ในอก
เขาหลงใหลเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อเขา..
….
โจนาธานกำลังจดจ้องไปที่ลูกแก้วสีเขียวที่ขยับไปมาตามตัวหนังสือ
ดวงตาของเดเมี่ยนเหมือนมรกต เขาชอบมัน มันเป็นสีเขียวที่รุนแรง ไม่ใช่สีเขียวหม่นเหมือนคนส่วนมาก ดวงตาของเดเมี่ยนแยกระหว่างรูม่านตากับสีตาอย่างชัดเจน
และโจนาธานก็คิดได้ว่าตัวเองโรคจิตอยู่พอสมควรที่ไปประเมิณอะไรแบบนี้..
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงจดจ้องกิริยาท่วงท่าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา
ดวงหน้าติดสีน้ำผึ้งอ่อนฉายแววจริงจังกับหนังสือตรงหน้า คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันจนแทบจะกลายเป็นปม
มือเรียวยาวจับปลายของมุมแผ่นกระดาษก่อนจะพลิกมันไปอีกหน้า
ท่านั่งถูกเปลี่ยนเป็นไขว่ห้างอวดเรียวขาเพราะกางเกงยีนส์ทรงเดฟ
โจนาธานมองไล่ไปทั่วร่างกายอีกฝ่าย เขารู้ว่าเดเมี่ยนรู้ตัวแต่คร้านจะใส่ใจ และสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่ดวงตาสีเขียวเหมือนเดิม
เด็กหนุ่มตัดสินใจเอื้อมมือผ่านโต๊ะกาแฟตัวเล็กที่คั่นกลางระหว่างพวกเขา ก่อนจะทาบมือลงบนใบหน้าของอีกฝ่าย
เดเมี่ยนเหลือบสายตามองคนตรงหน้า สัมผัสเบาบางบนผิวแก้มเกิดขึ้นเมื่อนิ้วโป้งของโจนาธานเกลี่ยนไปมาอย่างอ่อนโยน
“อะไร?” เขาเลิกคิ้วขึ้น แต่คนโดนถามกลับทำเพียงยิ้มยิงฟันไม่ตอบอะไร
..เขาหลงใหลเมื่อดวงตาสีเขียวคู่นั้นจดจ้องมาที่เขาเพียงผู้เดียว.
…...
เด็กหนุ่มจูบหลังเท้าเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายอย่างไม่มีท่าทีรังเกียจ กดริมฝีปากลงบนแข้งขาที่มีรอยถลอกเบาบาง
ก่อนจะเลื่อนมาถึงต้นขาสีน้ำผึ้งอ่อนที่โผล่พ้นมาจากกางเกงบ็อกเซอร์ เขากดจูบลงบนรอยคมดาบที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อนานมาแล้ว
โจนาธานปลดถุงมือสีเขียวสดออก กดจูบลงบนมือของอีกฝ่าย
ไล้ริมฝีปากไปยังแขนสีน้ำผึ้งที่มีร่องรอยบอบช้ำจากการต่อสู้ กดจูบนุ่มนวลบนแผลเหมือนต้องการปลอบประโลมเรียกเสียงหัวเราะเหยียดจากเดเมี่ยนได้ดี
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้น รูดซิบเสื้อแจ็คเก็ตที่มีตัว s ตรงกลางอกของเขาที่อีกฝ่ายสวมอยู่ออกจนเห็นหน้าท้องเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยและบาดแผลที่แต่งแต้มไว้
เขากดจูบลงบนไหล่มนที่มีแผลของแหลมคมแทงจนเป็นรอยนูน เลื่อนริมฝีปากหยุดอยู่ตรงต้นคอเนียนก่อนจะขบเบาๆ โจนาธานได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวของและเสียงสูดหายใจขึ้นอย่าประหม่าของเดเมี่ยน
เขาไล้ริมฝีปากตามสันกระดูกไหปลาร้า เลือนมาตรงแผงอกที่มีรอยดาบฟาดฟัน เขากดจูบมันเบาๆ สัมผัสริมฝีปากลงบนกับบริเวณหัวใจ..
..เขาหลงใหลในทุกส่วนของอีกฝ่าย..
….
พวกเขานั่งอิงแอบกันบนโซฟาตัวใหญ่ มือของทั้งคู่ประคองถ้วยช็อคโกแล็ตร้อนที่มีมาชเมลโล่สีขาวลอยพ้นของเหลวสีน้ำตาลเข้ม
ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมร่างทั้งสองไว้ ทำเพียงแค่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
..มองหิมะสีขาวที่ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เดเมี่ยนจิบช็อคโกแล็ตร้อนพลางบ่นถึงความน่าเบื่อด้วยคำพูดร้ายกาจอย่างเหลือร้าย
โจนาธานอมยิ้มน้อยๆ เขาเอนหัวพิงอีกฝ่าย จูบเรือนผมสีดำที่ถูกเซ็ทมาอย่างดี สูดกลิ่นหอมของแชมพูที่เดเมี่ยนมักใช้อยู่บ่อยครั้งเข้าปอด
เขากำลังมีความสุข..
เดเมี่ยนเหมือนรู้ตัวว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร เด็กหนุ่มละสายตาจากบานหน้าต่างหันมามองคนข้างตัวแทน
“อะไรของนาย?”
ใบหน้าคมคายแสดงท่าทีฉงน คิ้วทั้งสองข้างที่ขมวดเข้าหากันอยู่แล้วยิ่งขมวดมากว่าเก่า โจนาธานส่งรอยยิ้มประจำของตัวเองให้
“รักนายชะมัด”
“tt” คนโดนบอกรักโต้งๆส่งเสียงจิ๊ริมฝีปากออกมา ก่อนจะเบนสายตาไปยังหน้าต่างตามเดิม มือทั้งสองข้างยกช็อคโกแล็ตร้อนขึ้นมาจรดริมฝีปาก แสร้งทำเป็นไม่พอใจกลบเกลื่อน
หนุ่มยอดมนุษย์หัวเราะร่า เขามองเห็นประกายบางอย่างในลูกแก้วสีเขียวสดคู่นั้น
..เขาหลงใหลเมื่ออีกฝ่ายหลงใหลเขา
END
..................................
บ่นท้ายตอนหน่อย สกรีมมากกว่า โอ๊ย ติ่งคู่นี้มานานตั้งแต่สมัยยังไม่บูมตั้งแต่บอกว่ามีแพลนทำซุปซัน โดดเดี่ยวเอกามาก ฟิคหาอ่านยากจนอยากจะร้องไห้ อยู่ฝ่ายเสพมานานผลิตบ้างละกัน
ฮือ เราอยากได้ฟิคอย่างนี้มานานแล้วค่ะ ชอบมากเลย
ตอบลบน่ารักมากเลยค่ะ งือ ดีต่อใจมากๆ
ตอบลบน้องจอนดูโตมาเป็นตัวรับมือยาก คริคริ